Bewaren

* * * IN HET TOVERWOUD * * *

Geplaatst op 18 januari 2013 door Annette

De transparantheid geeft steeds
weer licht in…… en zo blazen de woorden
mij telkens zo zacht om…….

hier geen strijd tussen vuur en kwaad
maar een zacht geluid van binnenuit…..

En dat betovert…..

proza/foto: Annet Lemaire ©

~ * ~ AKELEIENSTRINGS ~ * ~

Geplaatst op 3 juli 2012 door Annette

daar zijn de
akeleien weer in hun
brocante kleurtjes
oudroze, roomwit,
paarsblauw, blauwpaars
zo teder tussen de struise
varens en het klein
IJslands postelein
en kijkt u dames hun
ondergoed is van fijn
satijn
de voering is weer
gekleurd in een ander
tintje
hun slipjes zijn een
subtiel streepje
een stringetje om
billoosheid
akeleien laten dan
ook nooit een
windje

versje: Annet Lemaire ©
foto: op locatie in eigen tuin

***WINTERMAN***

zoals bevleugelde wolken

binnen rollen

op reis gaan het land in

over de daken van de

huizen en de

toppen van de buigzame bomen

die soms toch breken

het erf bedekt met

te vroeg gevallen

eikels, buitelende beukenootjes, hazenpootjes

zachtjes begint het eerste

sneeuwen

dalend, weer omhoog gedreven

mijn winterman, ik denk aan jou

en waar je bent gebleven

foto&gedicht: annette lemaire

 

Dit blog bestaat niet meer

Doeg!

+ VAARWEL KLEIN RUIGOORD +

Het is makkelijker de verfijnde mens te volgen die leven vanuit een hoog niveau dan de mens op laag niveau. Dat niveau is altijd omringd door valkuilen, egotripperij, weinig empathie. Je ligt in de drap te spartelen voor je er erg in hebt. Ze staan zelden ergens bij stil en rennen je voorbij op je peinspad.

En zo wordt je ecologisch stuk land dat je tot in de hart en ziel beschermde omgeploegd.

Elke vorm van inzicht in land en worm is afwezig.

Niets is met elkaar verbonden.

Goddeloos.

Oorzaak: De lange adem van een gokverslaving.

De Indiaan in mij is stervende.

Zielsverwanten……

Silke oktober 2015 op Klein Ruigoord. Akkerland teruggeven aan de natuur.

 

 

In nood leert men zijn vrienden kennen

Gister Op Facebook heb ik ze leren kennen.

Met name dit zinnetje ‘ Kan ik wat voor je doen? ‘

Mijn nood had ik verwoord in ‘De lange adem van een verslaving’.

De eerste keer dat ze hier kwamen hadden ze al gevraagd of ze het land dat grenst aan de tuin grenst konden kopen. Eerst was hun oom al geweest. Hè, begreep er niets van.

Dat hoorde toch hierbij. Het was toch één stuk grond.

Ik liet het langs me heen glijden.

Maar ze kwamen weer.

Mijn hoofd zat nog vol met nog niet verwerkte vragen, inslagen, overdenkingen, ruimte voor een creatie, dichterszinnen, tekeningen. Een soort denksoep.

Om het kort te houden. Ze hadden heel sneaky mijn geliefde bereklauwen en brandnetels (vlindernestjes) al bespoten met GIF (nee geen animatie). Ook op Klein Ruigoord. Waar een paar jaar geleden een reekalfje was geboren onder zo’n magisch mooi reuzebereklauwblad. En ze waren er al aan het zagen: mijn geliefde bomen! In de maand Mei! Wat een minachting voor moeder Aarde!

B. en Hahaha hadden de gang naar de notaris in een ADHDtempo gemaakt. Overrompelend. Er konden geen bepalingen meer worden opgenomen! Ik was weer bijvangst. Een stuk vlees met gaten erin. Mannen zijn blinde gevoelloze harken.

De afspraak was dat wij het land nog mochten gebruiken en het paard daar mocht lopen zolang we leefden. Ik had het land en huis tzt willen nalaten aan Stichting Het Drents Landschap. Langzaam en bedachtzaam. Nu heb ik mijn land verkocht aan de duivel.